روزی که نام عـشق بـازان را نوشتـند            این قوم را مجـنون، تو را لیلا نوشتند
آنـگـاه مُـلـکِ عـاشـقی تـقـسـیـم کردند            این سـرزمین را مـالِ تو آقـا نـوشـتـند

زهرا به هر سویی، سفیری را فرستاد            نام تو را صد شـکـر سـهـم ما نوشـتند
ایران چه کم دارد؟ دیار اهل بیت است            یک سو علی، یک سوی آن زهرا نوشتند
این سرزمین را از همان اول خریـدند            مـدیــون خـانــوادۀ مـوسـی نـوشـتـنــد
با حُبِّ تو هر شیعه‌ای « اثنی عشر» شد            یـعـنی کـنـار نـامـتان « الا » نوشـتـنـد
از بـعـد آنـکـه ضـامـن آهـو شـدی تـو            عــشــاق را آوارۀ صـحــرا نـوشـتــنـد
تا عکـس تو در چـشم های آهـو افـتـاد            در زیر ابـرویش دو تا شـهلا نوشـتـند

تـو سـفـره دار عـالـمی مشکـل گشایی
آقای ما سلـطان علی مـوسی الرضایی

اشکی چکید و باب صحبت با تو وا شد            نـاگـاه دیـدم صحـن تو عـرشِ خـدا شد
آنـقـدر وا کـردی گـره از کــار مــردم            تـا پـنـجـره فــولاد تـو دارالـشـفــا شـد
اصـلاً نـمـی‌دانـم زِ کِـیْ بُـردی دلـم را            اصلاً چـگـونه این دلـم جـای شـمـا شد
یک نیـمه شب افـتاد راهم در حـریمت            دیگـر نـمی‌دانـم که با حـالـم چـه‌ها شد
من اولـین باری که بـوسـیدم ضریحت            از داغـی آن بـوسـه قـلـبـم مـبـتـلا شـد
تــا آمـــدم لـب وا کــنــم آقـــا … آقــا            آمـد نـدا بـرخــیـز حــاجـاتـت روا شـد
پای ضریحت عاشقی با گریه می‌گفت            در این حـرم امضا بـرات کـربـلا شـد

غیراز تو من با هیچ کس کاری ندارم
اصـلاً بــدون تــو خــریــداری نــدارم

تـا روبــروی گــنــبــد تــو ایــســتــادم            دار و نــدارم را هـمــه نــذر تــو دادم
با چـشـم گـریـان راه افـتـادم به سویت            یک لحـظـه دیـدم بر درِ بـاب الجـوادم
اذن دخــولـم اشـک هـای دیــده‌ام شــد            صورت به خاک گـرم صحن تو نهادم
احـسـاس کردم بین آغـوش تو هـسـتـم            مـانـنـد طـفــل گـم شـده از پــا فــتــادم
دلـشـوره‌هـایـم را خــودت آرام کـردی            دسـتـان پُـر مـهـر تو تسـکـین الـفـؤادم
کُـلِّ زیـارت نـامـه‌ام شد عـشـق بـازی            گفـتم: غـلامـم، نوکـرم، من خانه زادم
گـفـتم که یک دنـیا برایت حـرف دارم            اما ببـخـش زین جـمـلـه‌های بی سـوادم

بی قـیـمـتـم امـا گـرفــتــار تـو هـسـتـم
با دست خـالی بر سـر راهـت نـشـستم

آقـا مـنـم مـن، مـرغ بـی بـال و پـر تـو            بـا دسـت خـالی آمـدم در مـحـضـر تو
از دل دعـا کردم که از عـزّت نیـُفـتی            خـالـی نــبـاشـد از گــدا دُور و بـر تـو
سلطان گـدای ریـزه خـور بسـیار دارد            نـامـم شـده جـزوِ سـیـاهی لـشـکـر تـو
روزیِ مـا را از هـمـان اول خــدا داد            دست تـو و دست کـریـمه خـواهـر تـو
دلـــشـــورۀ مـــاه مـــحـــرم دارم آقـــا            چون قـول دادم من به زهـرا مـادر تو
ایـران مـا زان روز شـد وادیِّ گــریـه            کـه آشــنـا گـردیـد بـا چــشــمِ تــر تــو

در سینه ما کوهی از اندوه و غم ریخت
« یابن شبیب » تو دلِ ما را بِهَم ریخت